Mozaïek werd al in de tweede helft van het derde millennium voor Christus gevonden in Abra, Mesopotamia. Ten tijde van de oude grieken en romeinen, was mozaïek immens populair en een statussymbool. En is daarmee een ambachtelijke kunstvorm die weinig verandert is door de eeuwen. De vraag rijst dan ook of er binnen deze ambacht ruimte is voor technologie.
De opzet van dit werk, gemaakt als inzending voor het Mozaiekfestival te Oss in 2018. Had als doel het publiek na te laten denken of er ruimte is voor technologie binnen ambacht. Dit digitale mozaïek kan in totaal 19.683 verschillende vormen aan nemen. Het object gaat om de 7 minuten terug naar zijn beginstand en berekend vervolgens een nieuw ‘random’ mozaïek wat in ongeveer 1 minuut wordt gecreëerd. Na 7 minuten begint de cyclus wederom opnieuw. Het is in beweging, constant veranderende kleurschakeringen, vernieuwend maar tart in zekere zin het eeuwen oude ambacht der mozaïek.
Het werk is in ongeveer 3 maanden ontwikkeld en uitgevoerd. Het geheel bestaat uit 9 aluminium buizen waarop 18 plexiglas kubussen zijn gemonteerd. Deze buizen kunnen 3 verschillende hoogte posities aannemen.
Deze positie wordt bereikt door het aansturen van 9 continious servo’s. De RGB LEDs zijn in staat 16,7 miljoen kleuren aan te nemen…echter voor dit werk heb ik het beperkt tot een specifiek kleurenpallet. Het hart van het object is een atmega processor die alle calculaties en de aansturing voor zijn rekening neemt.
Het geheel staat op onbehandelde eikenhouten poten. De kubus die alle techniek maskeert is gemaakt van underlayment afgestuct met tegellijm (om het mozaïek thema te benadrukken) vermengt met vermiculiet korrels om het geheel een betonafwerking te geven.
